Atelier
De fascinatie voor de magie van het leven in alle dingen is een rode draad door de creatieve loopbaan van Gerda Kunst.
Een klein stukje hout spreekt voor haar boekdelen, daar zit leven in, dat moet een gezicht krijgen, een peau de vie: met zacht leer modelleert zij de ruimte in een holte van een stronkje hout, schudt zij een hoofd uit een houten romp, vult zij het missende gezicht in de kerf van een afgebroken tak, ziet zij een hoofd op een kale stok.
Voor het grote raam van haar atelier zit ze te werken met uitzicht op haar tuin, waar ze 's zomers een groot deel van haar energie in steekt.
De tuin is het symbool van natuurkrachten aan het werk. Een kleine kruidentuin maakt daar deel van uit. Het overige deel van de tuin is een schijnbare chaos van dicht op elkaar groeiende gewassen die metershoog uitdijen tot een waar kleurenparadijs dat gonst van het gekwetter van vogeltjes.
De golf van leven ebt weg aan het eind van het jaar en rauwe aarde met verdorde plantenstengels blijft over.
Dit is voor Gerda een goed moment om te werken, om het verval te bezweren en nieuw bestaan te genereren.
Veel van wat de natuur na de zomer achterliet aan peulen, noten, takken, dode vogels, wordt door Gerda liefdevol naar haar atelier meegenomen. En ook wat de mens verwierp ter vermolming door de natuur: stukken verwrongen ijzer, of door de zee uitgebeten spullen, van vergane schepen afkomstig, hout, touw, oude schoenen; stenen en schelpen. In een hoge ladenkast worden de schatten opgeborgen, bewaard en in herinnering gehouden, als volgens een 'natuurgodsdienstig' principe.
In haar aterlier richt Gerda hoekjes in met gevonden materiaal, kleine altaren die het schijnbare toeval een handje mogen helpen het luik naar de experimenten te openen: waarin voorwerpen worden gecombineerd, combinaties gewikt en gewogen, en ogenschijnlijk onverhoeds het verband wordt gelegd, het verstorvene een gelaat krijgt, met een tooi van peulen, een stel botjes, broos, die een gezicht maken, tegen een stuk schors. (tekst: G.S.B.Schagen)
Een klein stukje hout spreekt voor haar boekdelen, daar zit leven in, dat moet een gezicht krijgen, een peau de vie: met zacht leer modelleert zij de ruimte in een holte van een stronkje hout, schudt zij een hoofd uit een houten romp, vult zij het missende gezicht in de kerf van een afgebroken tak, ziet zij een hoofd op een kale stok.
Voor het grote raam van haar atelier zit ze te werken met uitzicht op haar tuin, waar ze 's zomers een groot deel van haar energie in steekt.
De tuin is het symbool van natuurkrachten aan het werk. Een kleine kruidentuin maakt daar deel van uit. Het overige deel van de tuin is een schijnbare chaos van dicht op elkaar groeiende gewassen die metershoog uitdijen tot een waar kleurenparadijs dat gonst van het gekwetter van vogeltjes.
De golf van leven ebt weg aan het eind van het jaar en rauwe aarde met verdorde plantenstengels blijft over.
Dit is voor Gerda een goed moment om te werken, om het verval te bezweren en nieuw bestaan te genereren.
Veel van wat de natuur na de zomer achterliet aan peulen, noten, takken, dode vogels, wordt door Gerda liefdevol naar haar atelier meegenomen. En ook wat de mens verwierp ter vermolming door de natuur: stukken verwrongen ijzer, of door de zee uitgebeten spullen, van vergane schepen afkomstig, hout, touw, oude schoenen; stenen en schelpen. In een hoge ladenkast worden de schatten opgeborgen, bewaard en in herinnering gehouden, als volgens een 'natuurgodsdienstig' principe.
In haar aterlier richt Gerda hoekjes in met gevonden materiaal, kleine altaren die het schijnbare toeval een handje mogen helpen het luik naar de experimenten te openen: waarin voorwerpen worden gecombineerd, combinaties gewikt en gewogen, en ogenschijnlijk onverhoeds het verband wordt gelegd, het verstorvene een gelaat krijgt, met een tooi van peulen, een stel botjes, broos, die een gezicht maken, tegen een stuk schors. (tekst: G.S.B.Schagen)
De vloot van Hades (7) (2008)
(l/h/b) 30 x 10 x 22 cm.
Zeehout, botjes, zaden, gevonden materialen.
Zeehout, botjes, zaden, gevonden materialen.
